لب تو پایان نقطه ماجرای من است
بیا که این غزل کهنه را تمام کنی /
جان من بستان وجانی ده مرا تا بوسه ایی تا
دهم باز از برای بوسه دگر ترا //
چنداست نرخ بوسه به شهر شما؟ که من عمری
است که زدودیده گهر میشمارمت//
همه هستی من آیه تاریکیست
که تو را تکرار کنان
به سحرگاه شگفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد
من در این آیه تو را آه کشیدم، آه
من در این آیه تو را
به درخت و آب و آتش پیوند دادم
فروغ فرحزاد