سلام فری خوش آمدی

کجور

خسته ام از آرزوها؛ آرزوهای شعاری شوق پرواز مجازی؛ بالهای استعاری

لحظه های کاغذی را؛ روز وشب تکرارکردن خاطرات بایگانی ؛ زندگی های اداری

آفتاب زرد وغمگین؛ پله های رو به پایین سقفهای سرد و سنگین؛ آسمانهای اجاری

با نگاهی سرشکسته؛ چشمهایی پینه بسته خسته از درهای بسته؛ خسته از چشم انتظاری

صندلیهای خمیده؛ میزهای صف کشیده خنده های لب پریده؛ گریه های اختیاری

عصر جدولهای خالی؛ پارکهای این حوالی پرسه های بی خیالی؛ نیمکتهای خماری

رونوشت روزها را؛ روی هم سنجاق کردم شنبه های بی پناهی؛ جمعه های بی قراری

عاقبت پرونده ام را؛ با غبار آرزوها خاک خواهد بست روزی؛ باد خواهد برد باری

روی میز خالی من؛ صفحه ی باز حوادث در ستون تسلیتها؛ نامی از ما یادگاری

خوشش باد آن نسیم صبحگاهی
که درد شب نشینان را دوا کرد
نقاب گل کشید و زلف سنبل
گره بند قبای غنچه وا کرد
به هر سو بلبل عاشق در افغان
تنعم از میان باد صبا کرد
بشارت بر به کوی می فروشان
که حافظ توبه از زهد ریا کرد
وفا از خواجگان شهر با من
کمال دولت و دین بوالوفا کرد
سلام صبح زیبای بهاریتون بخیر

مثل یک عکس قدیمی که از آن یاد شود گفتم از خاطره هامان که دلم شاد شود
می گذارم که زمان هم به عقب برگردد تا همان روز که چشمم به تو افتاد شود
سال هشتاد و نمی دانم دلتنگیِ من عصر رویایی یکشنبه ی خرداد شود
دختری آن همه وابسته به تنهایی خود ناگهان سخت به دنیای تو معتاد شود
قلبم آشفته که نه، خانه ی ویران شده بود گفتم عاشق بشوم خانه ام آباد شود
پر زد از دست قفس رفت قناری و نشد هرگز از فکرِ قناری قفس آزاد شود

توی این خانه کسی بعد تو تنها مانده دهن پنجره از رفتن تو وا مانده
قاب عکسی شده این پنجره و رفتن تو مثل یک منظره در حافظه اش جا مانده
چمدان بستی و هنگام خداحافظی ات “دوستت دارمِ” تلخِ تو معما مانده
چندتا عکس و دو خط نامه و یک دفتر شعر تکه هایی است که از روح تو این جا مانده
بی تو تقویم پر از خاطره های خوشمان زیر لب گفت فقط روز مبادا مانده
از تو یک روح مسافر که پر از خاطره هاست از من اما جسد یک زن تنها مانده

می نوش که عمر جاودانی اینست
خود حاصلت از دور جوانی اینست
هنگام گل و باده و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی اینست

انسانی که با سکوت دمخور نشود
نمی‌تواند که با عشقِ من حرفی بزند
کسی که با چشمش “باد” را نبیند
چگونه می‌تواند کوچم را درک کند؟!
کسی که به صدایِ سنگ گوش نسپارد
نمی‌تواند صدایم را بشنود..
کسی که در ظلمت نزیسته
چگونه به تنهاییِ من ایمان می‌آورد؟!!

نگاهتون عااالیه یاسی خانم

ز داغ عشق تو خون شد دل چو لاله ی من-فغان که در دل تو ره نیافت ناله ی من

مرا چو ابر بهاری به گریه آر و بخند -که آبروی تو ای گل بود ز ژاله ی من

شراب خون دلم می خوری و نوشت باد-دگر به سنگ چرا می زنی پیاله ی من

چو بشنوی غزل سایه چنگ و نی بشکن-که نیست ساز تو را زهره سوز ناله ی من

اره شد عکس جمعی عهد عتیق

رفتی دلم شكستی ، این دل شكسته بهتر-پوسیده رشته عشق ، از هم گسسته بهتر

من انتقام دل را هر گز نگیرم از تو-این رفته راه نا حق ، در خون نشسته بهتر

در بزم باده نوشان ای غافل از دل من-بستی دو چشم و گفتم ، میخانه بسته بهتر

چون لاله های خونین ریزد سر شگم امشب-بر گور عشق دیرین ، گل دسته دسته بهتر

آیینه ایست گویا این چهره ی غمینم-تا راز دل ندانی ، در هم شكسته بهتر

فرسوده بند الفت ، با صد گره نیرزد-پیمان سست و بیجا ، ای گل ، نبسته بهتر

گر یادگار باید از عشق خانه سوزی …-داغی هما بسینه ، جانی كه خسته بهتر

دل درد آشنا را در تو دیدم-تو میدانی خدا را در تودیدم-نمی دانم که بی تو کیستم من-اگر روزی نباشی نیستم من

دراین سینه دلی دیوانه دارم-چه گویم دشمنی در خانه دارم-مبادا لب نهاد بر جام دیگر-نشیند بر لبانش نام دیگر

من از این گفته ها می لرزم و باز-باو گویم که : ای با سینه دمساز-بجز من آرزویی در دلش نیست-بجز نقش محبت در گل اش نیست

خیلی محشر بود دمت گرم