یعنی برم رشته زمین شناسی بخونم بعد بیام قرصش نیست بندازم همه رو بلد بشم استاد من اهل کلاس و جزوه نیستما

قربون تو هی شکر نفسی میاد ولی نمیره لنتی

تو خود فتوایی

از اولش بگو
انگار گرفتارشدی

اینو دان کن
من از رو این میخوام بخونم

چگد ذوق زده شدی از دیدنم
منم همینطورررررر
دنبال بدبختی
ای بابا، ب خوبی کنکورتو بدی گوگولم، ب امید موفقیتت
اوووووووم بغللللللو بووووووس

نیستی ک):

دو ترم از دانشگاه مي‌گذشت!
کم کم داشتم سختي تحصيل در يک شهر ديگر و دور از خانواده را مي‌چشيدم. سه‌شنبه‌ها از صبح تا عصر کلاس داشتيم و عصرها که مي‌آمديم خوابگاه همه‌ي بچه‌ها از فرط خستگي ولو مي‌شدند اما من مي‌ايستادم جلوي پنجره و چشم مي‌دوختم به منظره‌ي کويري پشت ساختمان خوابگاه.
نمي‌دانم چه سِرّي بود که سه‌شنبه‌ها، وقتي آفتاب غروب مي‌کرد، بي‌قراري تمام جانم را مي‌گرفت! يکي از همين سه‌شنبه‌هاي بي‌قرار، بعد از تماس تلفني با مادرم نشسته بودم کنار پنجره و داشتم با پاکت سيگار هم اتاقي‌ام بازي مي‌کردم و بين کشيدن و نکشيدن مردد بودم که ديدم تلفن همراهم زنگ مي‌خورد!
شماره را با نام کتوني قرمز سيو کرده بودم! نه اينکه اهل اسم گذاشتن روي آدم‌ها باشم، نه! فقط وقتي شماره تلفنم را پرسيد و بعد تماس گرفت تا شماره‌اش را داشته باشم، رويِ پرسيدن اسمش را نداشتم!
تلفن را جواب دادم، همانطور که در دانشگاه گفته بود راجع به جزوه درسي و امتحان چند سؤال پرسيد و بعد از اينکه سؤال‌هايش را جواب دادم گفت: ببخشيد يه سوال ديگه!
گفتم: خواهش مي‌کنم، بفرماييد!
يکدفعه پرسيد: صدات چرا يه حاليه؟
چند ثانيه مکث کردم... انگار راه ارتباطيِ دلم و مغزم قطع شد، دلم از مغزم فرمان نگرفت، دلم مي‌خواست براي يک نفر حرف بزنم....
گفتم سه‌شنبه‌ها عصر که از دانشگاه مي‌آيم خوابگاه بي‌قرارم...
بدون معطلي گفت: شايد دلتنگ خانواده‌اي!
جواب دادم همين الان با مادرم حرف زدم اما همچنان بي‌قرارم، يک جا بند نمي‌شوم!
ديگر سؤالي نپرسيد اما من بي‌اختيار از حال و هوايم گفتم و گفتم و گفتم، تا غروب کامل خورشيد و تاريکي هوا حرف زدم...
بعد از اينکه تلفن را قطع کردم، ديدم خبري از بي‌قراري نبود...
از هفته‌ي بعد هر سه‌شنبه عصر تماس مي‌گرفت و حرف مي‌زديم
مدتي از اين قرار سه‌شنبه عصر گذشت!
لا‌به‌لاي حرف‌هايمان سکوت مي‌کرديم... سکوت‌هايمان بودار بود! بوي لبخند و دل شوره مي‌داد! ديگر بي‌قراري‌ام از سه‌شنبه‌ها شيوع پيدا کرده بود به تمام هفته و هر شب تا حرف نمي‌زديم آرام و قرارم نمي‌گرفت!
يک روز در آلاچيق پشت ساختمان فني دانشگاه نشسته بوديم که جريان سيو کردن شماره‌اش، با نام کتوني قرمز را برايش تعريف کردم!
تلفن همراهم را گرفت و نام خودش را اصلاح کرد و نوشت قرار دل بي‌قرارم...
نوشت و لپ‌هايش گل انداخت و بدون اينکه نگاهم کند
گوشي تلفن همراهم را پس داد و راهش را کشيد و رفت...
از آن روز به بعد شد قرار دل بي‌قرارم...
البته که بود اما آن روز سکوت بو دارش هنگام مکالمه را معنا کرد!
يک سه‌شنبه که طبق قرار هميشگي‌مان داشتيم تلفني حرف مي‌زديم
گفت مي‌خواهم حقيقتي را فاش کنم
گفتم: تو فاش‌ترين حقيقت مني ديوانه!
چشمانش را دزديد، خنديد و ادامه داد! قبل از اينکه حتي يک کلمه حرف بزنيم. هر سه‌شنبه، کلاس آخر که صندلي جلويي من مي‌نشستي، تمام فکر و ذهنم پيش تو بود و از وقتي کلاس تمام مي‌شد تا خود صبح نمي‌توانستم فکرم را از فکر کردن به تو منصرف کنم!
راستش دليل بي‌قراري عصرهاي سه‌شنبه‌ات اين بود که من با حالي شوريده به تو فکر مي‌کردم...
آن بي‌قراريِ تو، قراري بود بين دل‌هامان...
مي‌دانم! دوسال از نبودنت گذشته.
مي‌دانم! تا به حال بايد خوب مي‌شدم.
مي‌دانم! منطقي نيست!
مي‌دانم زمان همه چيز را درست مي‌کند
همه‌ي اينها را، مي‌دانم، خب؟
همه را اما سه‌شنبه که نه، چند شبي‌ست عجيب بي‌قرارم يا آن وقت‌ها در مستيِ عشقي که تازه سر کشيده بوديم، از روي دلخوشي حرفي بي سند زدي يا اينکه چند شبي‌ست مدام به من مي‌انديشي...
ذهنت در اتمسفر بي‌کسي‌ام جا مانده و نمي‌تواني فکرت را از فکر کردن به من منصرف کني...
راستش را بگو!
مي‌دانم دو سال گذشته.
مي‌دانم بايد فراموشمان مي‌شد،
مي‌دانم همه‌چيز تمام شده!
همه‌چيز تمام شده؟
مگر مي‌شود که تمام شود؟
بگذريم... بگذريم
مي‌شود باز هم، قرار دل بي‌قرارم شوي؟
 
#على_سلطانى
????چيزهايى هست كه نميدانى
@aliii_soltaniiii

_چقدر کم حرف شدی


+حوصله ندارم


_شایدم حرفاتو جای دیگه زدی،واسه یکی دیگه


+بعد از این همه مدت همدیگه روندیدیم که این حرفارو بزنیم


_واسه تو بعد ازاین همه مدته،منِ احمق هر روز وایمیسم کنج دیوارو رفت وآمدتو نگاه میکنم


+اصلا عوض نشدی..هنوز همون پسر بی منطقِ ترمِ یکی!


_آره خب عوض شدن تخصص تو بود...یدفه عوض شدن،اونم با منطق با دلیل باحرف...با دروغ


_مشکلت اینه نمیخوای فراموش کنی


+نه...مشکلم اینه باور کردم...حرفاتو...خودتو...چشماتو

حالا نه اینکه نخوام...نمیتونم فراموش کنم اون روزارو


_پس بزار یه چیزی بهت بگم...راستش همون روزام توی خلوت خودم نمیتونستم دوسِت داشته باشم...اما تو همه چیزو جدی گرفته بودی .


این جمله را که گفت از صحنه ی نمایش زدم بیرون، هیچ کدام ازآن دیالوگ ها برای نمایش نامه نبود...زدم بیرون و با همان گریم وسرو وضع رفتم گوشه ای از دانشگاه که پاتوق بعداز کلاس هایمان بود نشستم به سیگار .

نگاهی به نیمکت خالی کناری ام انداختم و چشمانم را بستم.. .

چند سال قبل...یکی از همین بعداز ظهرهای سرد آذر، باد شدیدی میوزید..یک مسیرچند متری را هی میرفتم و می آمدم ودستانم را ها میکردم...نه از سرما،،قرار بود ببینمش وفشارم افتاده بود!

دیدمش از دور...مثل دختر بچه ای که محصور جنگل شده،چشم دوخته بود به آسمان و می آمد...باد موهایش را پخش کرده بود روی صورت و لبش...بدون پلک زدن خیره شدم به چشمانش...نزدیکم شده بود اما من در چشمانش سِیر میکردم

در جغرافیایی که نمی دانم چه ازجانم میخواست.. .

سردش بود..قدم زدیم..او حرف میزد و من دل دل میکردم دستانش را بگیرم.

رسیدیم به کافه ی دانشگاه...نشستیم کنار پنجره و جزوه ای که خواسته بود را روی میز گذاشتم...جزوه راورق زدو چشمش خوردبه برگه ی کوچکی که تمامِ دوست داشتنم رادرچند جمله برایش نوشته بودم .

خواند و چند لحظه ای نگاهم کرد و بلند شد و رفت!

فردا سر کلاس چشم دوخته بودم به درب که وارد شد...آمد و بی حرف کنارم نشست...صدای ضربان قلبم کلاس را برداشته بود.

موقع رفتن برگه ی کوچکی را روی میزم گذاشت.. .

پشت همان برگه نوشته بود

"پاییز که تمام است...میخواهم زمستان را آرامِ جان باشی"

با آتش سیگارم که به فیلتر رسیده بود به خودم آمدم.. .

نیمکت کناری ام را نگاه کردم

پسر جوانی را دیدم که شاخه گلی را بو میکشید.

که دل در دلش نبود .

که عشق را باور کرده بود.. .

یاد آخرین حرفش سرِ صحنه ی تئاتر افتادم... .

سردم شد

من آن روزها را باور کرده بودم

یاد حرف های آخرش افتادم

بازوهایم را سفت چسبیدم

گریم چهره ام به هم ریخت...

واقعا خسته نباشی... چه حوصله ای داری تو

بسلامتی
ایشا... اولین آمپول