نهال عمر تو ای دوست همیشه رعنا باد

بهار حسن تو بی آفت از خزان ها باد

همواره شمع وجود تو روشنایی بخش

همیشه روشنیت گرم و محفل آرا باد

یارب دولت به خزان دادی ثروت به خران دادی پس ما به تماشای جهان آمده ایم

منم آن برگ زرد زیر پاهایی که میداند
نباید دل سپردن فصل صدرنگ خزانها را

نمیدانم چه کرده خاطراتم با دلت اما
خبردارم که شبها میکنی یاد آن زمانها را

چنان‌ در کلبه ی احزان خود غم نامه میخوانم
که پیر از بهر یوسف میکشید آه و فغانها را

چوپرسندعلت بیخوابی و درماندگی ازچیست میگویم
نفس چون میرود جا میگذارد این نشانها را

ﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ ﮔﻞ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ

ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﻧﮓ ﺧﺰﺍﻥ می گیرد، ﻫﻤﻪ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﺖ.

نازنینم ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﭺ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻠﭽﻠﻪ هاست،

به ﻫﻤﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦکوتاهی

اندر سر ما همت کاری دگر است

باید راهی یافت

خزان که مال ما شد بهار مال شما

صاف و ساده بگویم، سلام. حال شما؟

اندر سر ما همت کاری دگر است

معشوقه خوب ما نگاری دگر است

والله که به عشق نیز قانع نشویم

ما را پس از این خزان بهاری دگر است

مولانا