#لایک اقا داوود ... خیلی زیبا بود

سلامتی رفیق که حاضر بمیره و اشک رفیق نبینه
سلامتی اشک رفیق که آدمو نابود میکنه
سلامتی رفیقی که تو رفاقت خنجر خورد
اما چون فهمید رفیقش بوده سکوت کرد
سلامتی رفیقام که از پشت زدنو بر نگشتن
سلامتی رفاقت که آدم مردونگی توش یاد میگیره
سلامتی پسری که بخاطر رفیقش از دنیا برید
سلامتی رفیقی که بعد رفتن عشقش رفقاشن که آرومش میکنن
رفیقاشن که میشن سنگ صبورش
رفیقاشن که آب میشن به پاش
سلامتی همه با مراما . . .

به حرف پوچ آدمای پوچ اعتنا نکن بخاطر کسی که نیست عمرتو فدا نکن خلاف رودخونه رو بگیر و با خودت برو با گله های خون و فلس و استخون شنا نکن تو نازنینی از حریر نرم آفریدنت تو مهربونی از هوای گرم آفریدنت خجالتی تر از گلی خجالتی تر از تویی تو بی نظیری از غرور و شرم آفریدنت

دیوانه‌تر از من چه کسی هست،کجاست…یک عاشقِ این‌گونه از این دست کجاست
تا اخم کنی دست به خنجر بزند…پلکی بزنی به سیمِ آخر بزند
تا بغض کنی درهم و بیچاره شود…تا آه کِشی بندِ دلش پاره شود
آتش بزن این قافیه‌ها سوختنی‌ست…این شعرِ پُر از یادِ تو آتش‌زدنی‌ست
حرفت همه جا هست چه باید بکنم…با این همه بن‌بست چه باید بکنم
من شاهدِ نابودیِ دنیای منم…باید بروم دست به کاری بزنم
من زیستنم قصه‌ی مردم شده است…یک “تو” وسط زندگی‌ام گم شده است
بعد از تو جهانِ دیگری ساخته‌ام…آتش به دهانِ خانه انداخته‌ام
بعد از تو خدا خانه‌نشینم نکند…دستانِ دعا بدتر از اینم نکند
من پای بدی‌های خودم می‌مانم…من پای بدی‌های تو هم می‌مانم