دلم نرمی لباتو میخواد زیر دندونام؛
دلم گاز گرفتن از بازو هاتو میخواد، دلم صدای خنده هاتو کنار گوشم میخواد،
بعضی شبا انقدر دلم تنگ میشه برای تو که دیگه گیف و استیکر تو صفحه چتمون هم نمیتونه ارومم کنه و دلم میخواد سرمو تا ابد بزارم رو بازوهاتو با اون خرگوش سفیده الیس برم تو دنیای عجایب اونا....همینقد شیرین
+

از لحاظ روحی دلم میخواد چفت تنم باشی و هر یه دیقه یه بار بغلم کنی.....

نگین و کتی پست آخر ببینید ، دختر چی میگه

فدای قلبت

بدلها گر وفا همچون سرابست-دل او در محبت یک کتابست-نگاهش با نگاهی آشنا نیست-به محراب دلش غیر از صفا نیست

ولی با این دل غافل چه سازم ؟-نمی گردد اگر عاقل چه سازم ؟-حسد با خون بود نقش وجودش-همین است ار بسوزی تار و پودش

اگر آسوده هم ماند که دل نیست-دل است این نازنینم سنگ و گل نیست

دل درد آشنا را در تو دیدم-تو میدانی خدا را در تودیدم-نمی دانم که بی تو کیستم من-اگر روزی نباشی نیستم من

دراین سینه دلی دیوانه دارم-چه گویم دشمنی در خانه دارم-مبادا لب نهاد بر جام دیگر-نشیند بر لبانش نام دیگر

من از این گفته ها می لرزم و باز-باو گویم که : ای با سینه دمساز-بجز من آرزویی در دلش نیست-بجز نقش محبت در گل اش نیست

میمونه میمونه تو معدس و قابل هضم و برکاتو ب تو خوبی رو به راهی ؟

لایک ستاره سهیلم

@hosseinhaerian
هنوز چهار تا ایستگاه مونده بود.خودم تو مترو بودم ولی انگار گوشم تو بازار بود. هندزفری ، شارژر ، جوراب نانو ، لواشک...بغل دستیم با ناهارش سیر ترشی خورده بود. اینو وقتی فهمیدم که رو کرد به دست فروش و گفت جوراب نانو چند؟نفسم در نمی اومد، احساس خفگی می کردم. سه تا ایستگاه مونده بود برسم که خیلی ها پیاده شدن، جا بود برای نشستن ولی جای من خوب بود. درست رو به روی در همون جایی که دو سال آخر دانشگاه با کسی که دوسش داشتم _ دوسم داشت_ این مسیر رو می اومدیم. تمام مسیر رو زیر بار نگاه آدم های خسته و کلافه ی شهر می گفتیم و می خندیدیم.یه دست به میله ی کنار و‌ یه دست به میله ی در...تا هر چقدر هم شلوغ شد کسی نیاد طرفش ، تنه به تنه نشه با کسی... که از قدیم گفتن مالِ ت رو سفت بچسب.که مالِ من بود. تمام خنده هاش، تمام گریه هاش، تمام رویاهاش، تمام غصه هاش.
گوشی یه نفر زنگ خورد و از فکر و خیال در اومدم. گفت جانم عزیز دلم ، رفتی سونوگرافی؟ دختره؟الو ... الو تو‌ مترو ام آنتن نمیده... پیاده شدم خودم می گیرمت. چقدر خوشحال شدم از خوشحالیش...دو تا ایستگاه مونده بود به مقصد که یه پسر بچه ی شیطون میون این همه آدم فال حافظ رو گرفت جلوی من و گفت یکی بردار... گفتم نمی خوام ، سه بار گفتم نمی خوام ولی... ولی برداشتم. به یاد همون روزایی که دو تایی فال می‌خریدیم تا از تو چند بیت خودمون رو‌ به هم وصل کنیم. که حافظ عاقد نبود! ایستگاه بعد باید پیاده می شدم. اون طرف قطار صدای جر و بحث می اومد. چند تا آدم که چشماشون پرده نداشت، که سر تا پاشون با هر چیزی شل می‌شد، به شل بودن گره ی روسری یکی اعتراض کرده بودن.سر و صدا که خوابید صلوات فرستادن و من دلم رفت اونجایی که نباید می رفت. اونجایی که من بودم و اون بود و تاریکی...که شب تر از همیشه بود. برق رفته بود و نمی اومد. شمع آب شده بود و به من می گفت می ترسم. که به خدا قسم نمی ترسید.فقط بغل می خواست.برق که اومد صلوات فرستاد و تُند تُند من رو بوسید.چه ترکیب فوق العاده ای بود.خدا خوشحال شد از اینکه مخلوقش،مخلوقی رو که دوست داره می بوسه. با دلش می بوسه نه به خاطر یه امضا. قطار ایستاد. بالاخره رسیدم .ایستگاهی که اولین بار دیدمش سوار شدم و‌ حالا ایستگاهی بودم که آخرین بار دیدمش... اونم اومده بود. از دور واسم دست تکون داد.دست تکون دادم. قرار بود از جایی که تموم کردیم دوباره شروع کنیم.
#حسین_حائریان
@hossei

دیوانه‌تر از من چه کسی هست،کجاست…یک عاشقِ این‌گونه از این دست کجاست
تا اخم کنی دست به خنجر بزند…پلکی بزنی به سیمِ آخر بزند
تا بغض کنی درهم و بیچاره شود…تا آه کِشی بندِ دلش پاره شود
آتش بزن این قافیه‌ها سوختنی‌ست…این شعرِ پُر از یادِ تو آتش‌زدنی‌ست
حرفت همه جا هست چه باید بکنم…با این همه بن‌بست چه باید بکنم
من شاهدِ نابودیِ دنیای منم…باید بروم دست به کاری بزنم
من زیستنم قصه‌ی مردم شده است…یک “تو” وسط زندگی‌ام گم شده است
بعد از تو جهانِ دیگری ساخته‌ام…آتش به دهانِ خانه انداخته‌ام
بعد از تو خدا خانه‌نشینم نکند…دستانِ دعا بدتر از اینم نکند
من پای بدی‌های خودم می‌مانم…من پای بدی‌های تو هم می‌مانم

کتابو امانت ندی

به روش خودم حلش میکنم