دل تنگم و جز روی خوشت در نظرم نیست
در گیتی و افلاک به جز تو قمرم نیست
با عشق تو شب را به سحر گاه رسانم
بی لذت دیدار تو شب را سحرم نیست
ای پرنده مهاجر
سفرت سلامت اما
به کجامیری عزیزم قفسه تموم دنیا
روی شاخه های دوری چه خوشی داره صبوری
وقتی خورشیدی نباشه تا همیشه سوت و کوری
میگذره روزای عمرت توی جاده های خلوت
تا بخوای بر گردی خونه گم میشی تو باغ غربت
واسه ما فرقی نداره هر جا باشیم شب نشینیم
دلخوشیم به این که شاید سحرو یه روز ببینیم
آخرش یه روزی هجرت در خونتو میکوبه
تازه اون لحظه میفهمی همه آسمون غروبه...
شاه شــطرنج منی با رخ مـاهت چکنم؟
با سپید دل وچشمان سیاهت چـــکنم؟
تا ابد در دلــی و گاه به گاهی دیـــده
با دل و دیده و این گاه به گاهت چکـنم؟
پادشاهی به جمال و رخ و اوصــاف کمال
من و یک عالمه اوصاف سپاهت چـــکنم؟
عالمی خـاطر چشمان تو را می خـواهند
من و یک لشکری از خاطره خواهت چکنم؟
بزم خورشیدی و کس طاقت رخسارت نیست
در سحر با طپش صبح پـگاهت چه کــنم؟
در کلاس ادبت ســائل جامی غـــزلیم
جز تــمنا به صف درگه شاهت چه کــنم؟
دل به دریا زدگان بـــیم ز طـوفان دارند
صخره سان ،گر نکنم تکیه پـناهت چکنم؟
یوسـفم دامن صحرا هـمه گرگ آلود است
گر پناهم نشود گوشه ی چاهت چـــکنم؟
روزها رفته و در فاصــله هایت قرنی است
من واین روز وشب وهفته و ماهت چه کن
گفتی که چو خورشید زنم سوی تو پر
چون ماه شبی می‌کشم از پنجره سر
اندوه، که خورشید شدی، تنگِ غروب
افسوس، که مهتاب شدی وقت سحر
روزی ابلیس نزد فرعون رفت. فرعون خوشه‌ای انگور در دست داشت و تناول می‌کرد. ابلیس گفت: آیا می‌توانی این خوشه انگور تازه را به مروارید تبدیل کنی؟
فرعون گفت: نه.
ابلیس به لطایف‌الحیل و سحر و جادو، آن خوشه انگور را به خوشه‌ای مروارید تبدیل کرد.
فرعون تعجب کرد و گفت: احسنت! عجب استاد ماهری هستی.
ابلیس خود را به فرعون نزدیک کرد و یک پس گردنی به او زد و گفت: مرا با این استادی و مهارت حتی به بندگی قبول نکردند، آن وقت تو با این حماقت، ادعای خدایی می‌کنی؟
تُ همان…
عطر گل یاس و نسیم سحری…
که اگر صبح نباشی…
نفسی در من نیست…
