نگین کجات سالمه تو اونو بگو ما دلمون خوش بشه.. روی جنتیو هم سفید کردی تو

فدات که نگین جانم

*شما چه فکر می کنید!*

*نشر:* گاهنامه مدیر
■شرکتی بزرگ قصد استخدام تنها یک نفر را داشت. بدین منظور آزمونی را برگزار کرد که تنها یک پرسش داشت! پرسش این بود: "شما در یک شب طوفانی سرد زمستانی، در حال رانندگی از خیابانی هستید، ناگهان در حال عبور کردن، به یک ایستگاه اتوبوس نزدیک می شوید!

□سه نفر داخل ایستگاه منتظر اتوبوس هستند؛ یک پیر زن که در حال مرگ است! یک پزشک که قبلا جان شما را نجات داده و یک نفر که در رؤیاهایتان خیال ازدواج با او را دارید!

●شما می توانید تنها یکی از این سه نفر را برای سوار نمودن انتخاب کنید!
کدامیک را انتخاب خواهید کرد؟ دلیل خود را به طور کامل شرح دهید.

○قاعدتاً، این آزمون نمی‌تواند نوعی تست شخصیت باشد، زیرا هر پاسخی دلیل خاص خودش را دارد!

■پیرزن در حال مرگ است، شما باید او را نجات دهید هر چند او خیلی پیر است و به هر حال خواهد مُرد!

□شما باید پزشک را سوار کنید زیرا او قبلاً جان شما را نجات داده و این فرصتی است که می توانید جبران کنید. اما شاید هم بتوانید بعداً جبران کنید!

●شما باید شخص مورد علاقه تان را سوار کنید زیرا اگر این فرصت را از دست بدهید ممکن است هرگز قادر نباشید مثل او را پیدا کنید!

○از دویست نفری که در این آزمون شرکت کردند، تنها شخصی که استخدام شد دلیلی برای پاسخ خود نداد. او نوشته بود: "سوئیچ ماشین را به پزشک می دهم تا پیرزن را به بیمارستان برساند و خودم به همراه همسر رؤیاهایم زیر باران منتظر اتوبوس می مانیم!"

■پاسخ زیبا و سرشار از متانتی که ارائه شد، گویای بهترین پاسخ است و مسلماً همه می پذیرند که پاسخ فوق، بهترین پاسخ است! اما هیچکس در ابتدا به این پاسخ فکر نمی کند؟!

□چرا؟ زیرا ما هرگز نمی خواهیم داشته ها و مَزیت های خودمان: «ماشین»، «قدرت»، «موقعیت» را از دست بدهیم!
●اگر قادر باشیم «خودخواهی ها»، «محدودیت ها» و «مزیت های» خود را از خود دور کرده یا ببخشیم، گاهی اوقات می توانیم چیزهای بهتری به دست بیاوریم...

خوبه عالیه اصلا واقعا سحر خیزی اون روز برکت عجیبی داره انگار شب نمیشه
من اره کلا کم خوابم

سحری . سرطان داشتی خوب شد ؟
امیوارم همیشه شاد و سلامت باشی

لایکی محسن

عالی خودتی مهربونم

یار بیگانه نوازم، شرح عشق جانگدازم قصه ای از سوز و سازم، باتو می گویم امشب
تا که چشمِ جان گشودم، شمعِ پنهانِ وجودم شعله زد بر تار و پودم، آه جانسوزم امشب

تو ندانی که چه کردی، به من و دل من به خدا که غمت در من بی دل، تو کجا، من خسته کجا
رهگذاری، بی نصیبی، بی قراری، بی شکیبی، تا سحرگه ناله سر کرده،

نیمه شب ها در سیاهی،بی نصیبی، بی پناهی، از سر کویَت گذر کرده ..

ای بهشت موعودم، آن سیاهی من بودم
بی خبر ای سرور من، می گذشتی از بر من
نه اشک چشمم را بدیدی، نه ناله قلبم شنیدی
چو بخت من رفتی مه من، چو آهوی صحرا رمیدی
زسوی من دامن کشیدی، تو دل شکستی، دل شکستی

به که گویم، چه بجویم، که چه کرده غم تو به ما تو کجایی، چه نوایی، که کسی نشنیده تو را..
نیمه شب ها در خیابان، عاشقی در زیر باران می نوازد مویهِ مهتاب، یاد یارم در میان
رنگ آواز قناری، لغزش آرام من در خواب..

شیشه ی پنجره را باران شست

از دل من اما

چه کسی نقش تو را خواهد شست…؟

چه بگویم با تو ؟

دلم از سنگ که نیست

گریه در خلوت دل ، ننگ که نیست

چه بگویم با تو ؟

که سحرگه دل من باز از دست تو ای رفته ز دست

سخت در سینه به تنگ آمده بود

لطف داری مهربون

این شکلی عکس داری بزار

محسن برو توبه کن

سیل خون‌آلود اشکم بی‌خبرگیرد تو را خون مردم‌، آخر ای بیدادگر، گیرد تو را

ای شکرلب‌، آب چشمم نیک دریابد تو را وی قصب‌پوش آتش دل زود درگیرد تو را

ورگریزی زین دو طوفان چون پری برآسمان بر فراز آسمان آه سحر گیرد تو را

باخبرکردم تو را خون ضعیفان را مریز زان که خون بی‌گناهان بی‌خبر گیرد تو را

نفرت مردم به مانند سگ درنده است گر تو از پیشش گریزی زودتر گیرد تو را

کن حذر زان دم که دست عاشق دلمرده‌ای همچو قاتل در میان رهگذر گیرد تو را

ای خدنگ غمزهٔ جانان ز تنهایی منال مرغ دل چون جوجه زیر بال و پر گیرد تو را

خاک زیر و رو ندارد پیش عزم عاشقان هر کجا باشد بهار آخر به بر گیرد تو را

شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ شب تا به سحر گریهٔ جانسوز و دگر هیچ

افسانه بود معنی دیدار که دادند در پرده یکی وعدهٔ مرموز و دگر هیچ

حاجی که خدا را به حرم جست چه باشد از پارهٔ سنگی شرف‌اندوز و دگر هیچ

خواهی که شوی باخبر ازکشف و کرامات مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ‌

روزی که دلی را به نگاهی بنوازند از عمر حسابست همان روز و دگر هیچ