_چقدر کم حرف شدی


+حوصله ندارم


_شایدم حرفاتو جای دیگه زدی،واسه یکی دیگه


+بعد از این همه مدت همدیگه روندیدیم که این حرفارو بزنیم


_واسه تو بعد ازاین همه مدته،منِ احمق هر روز وایمیسم کنج دیوارو رفت وآمدتو نگاه میکنم


+اصلا عوض نشدی..هنوز همون پسر بی منطقِ ترمِ یکی!


_آره خب عوض شدن تخصص تو بود...یدفه عوض شدن،اونم با منطق با دلیل باحرف...با دروغ


_مشکلت اینه نمیخوای فراموش کنی


+نه...مشکلم اینه باور کردم...حرفاتو...خودتو...چشماتو

حالا نه اینکه نخوام...نمیتونم فراموش کنم اون روزارو


_پس بزار یه چیزی بهت بگم...راستش همون روزام توی خلوت خودم نمیتونستم دوسِت داشته باشم...اما تو همه چیزو جدی گرفته بودی .


این جمله را که گفت از صحنه ی نمایش زدم بیرون، هیچ کدام ازآن دیالوگ ها برای نمایش نامه نبود...زدم بیرون و با همان گریم وسرو وضع رفتم گوشه ای از دانشگاه که پاتوق بعداز کلاس هایمان بود نشستم به سیگار .

نگاهی به نیمکت خالی کناری ام انداختم و چشمانم را بستم.. .

چند سال قبل...یکی از همین بعداز ظهرهای سرد آذر، باد شدیدی میوزید..یک مسیرچند متری را هی میرفتم و می آمدم ودستانم را ها میکردم...نه از سرما،،قرار بود ببینمش وفشارم افتاده بود!

دیدمش از دور...مثل دختر بچه ای که محصور جنگل شده،چشم دوخته بود به آسمان و می آمد...باد موهایش را پخش کرده بود روی صورت و لبش...بدون پلک زدن خیره شدم به چشمانش...نزدیکم شده بود اما من در چشمانش سِیر میکردم

در جغرافیایی که نمی دانم چه ازجانم میخواست.. .

سردش بود..قدم زدیم..او حرف میزد و من دل دل میکردم دستانش را بگیرم.

رسیدیم به کافه ی دانشگاه...نشستیم کنار پنجره و جزوه ای که خواسته بود را روی میز گذاشتم...جزوه راورق زدو چشمش خوردبه برگه ی کوچکی که تمامِ دوست داشتنم رادرچند جمله برایش نوشته بودم .

خواند و چند لحظه ای نگاهم کرد و بلند شد و رفت!

فردا سر کلاس چشم دوخته بودم به درب که وارد شد...آمد و بی حرف کنارم نشست...صدای ضربان قلبم کلاس را برداشته بود.

موقع رفتن برگه ی کوچکی را روی میزم گذاشت.. .

پشت همان برگه نوشته بود

"پاییز که تمام است...میخواهم زمستان را آرامِ جان باشی"

با آتش سیگارم که به فیلتر رسیده بود به خودم آمدم.. .

نیمکت کناری ام را نگاه کردم

پسر جوانی را دیدم که شاخه گلی را بو میکشید.

که دل در دلش نبود .

که عشق را باور کرده بود.. .

یاد آخرین حرفش سرِ صحنه ی تئاتر افتادم... .

سردم شد

من آن روزها را باور کرده بودم

یاد حرف های آخرش افتادم

بازوهایم را سفت چسبیدم

گریم چهره ام به هم ریخت...

خدا نکنه از دردی برنجی عزیزم❤

میشه معرفی کنی یا میخوای دق بدی؟

عه سرورت مگه به کجا وصله ؟خخخ

البته من میدونستم

نه بنظرم خدا زن داره نمیاد تو رو بگیره خخخخ

ای جانم

گاهی زندگی سخت است و گاهی ما سخت ترش میکنیم
گاهی آرامش داریم،خودمون خرابش میکنیم....

گاهی خیلی چیزارو داریم،اما محو تماشای نداشته هامون میشیم....

گاهی حالمان خوبه،اما با نگرانی فردا خرابش میکنیم....

گاهی میشه بخشید،اما با انتقام ادامش میدیم....

گاهی میشه ادامه داد،اما با اشتیاق انصراف میدیم....

گاهی باید انصراف داد،اما با حماقت ادامه میدیم....

وگاهی.....
گاهی....
گاهی....
تمام عمر اشتباه میکنیم و نمیدونیم،یا نمیخواییم بدونیم....

کاش بیشتر مراقب خودمون،
تصمیماتمون وگاهی.....گاهی های زندگیمون باشیم.

کاش یادمون نره که فقط:
یکبار زنده ایم و
زندگی میکنیم
فقط یکبار....

من خوردم جات خالی قیمه بادمجون خوردم

خدا نکنه زنده باشی به جای جان فدا کردن شوهر برای دخترا پیدا کن منم خیالم راحت بشه

یعنی برم رشته زمین شناسی بخونم بعد بیام قرصش نیست بندازم همه رو بلد بشم استاد من اهل کلاس و جزوه نیستما

به قول ابن محلم تو فیلم امام علی من جایی مرده ام
خبر ندارم