جمله سنگینی بود

سلام دوستان. صبحتان بخیر و شادی...
بفرمایید چای آتیشی...
می گویند قلب هر کس به اندازه مشت بسته اوست
اما من قلب هایی را دیده ام که به اندازه دنیایی از
"محبت" عمیقند
دلهای بزرگی که هیچ وقت در مشت های بسته جای نمی گیرند
مثل غنچه ای با هر طپش شکفته می شوند
دلهای بزرگی که مانند کویر نامحدودند و تشنه اند
تا اینکه ابر محبت ببارد
در عوض دلهایی هم هستند که حتی از یک
مشت بسته هم کوچک ترند
دلهایی که شاید وسیع هم بتوانند باشند اما
بیش از یک بند انگشت هم عمق ندارند
و تو هر وقت خواستی بدانی قلبت چقدر بزرگ است
به دستت نگاه کن,وقتی که مهربانی را به دیگران تعارف می کنی.

خامشی جُستم که حاسد مرده پندارد مرا وز سر رشک و حسدکمتر بیازارد مرا

زنده درگور سکوتم من‌، مگر زین بیشتر روزگار مرده‌پرور خوار نشمارد مرا

مردمان از چشم بد ترسند و من از چشم خوب حق ز چشم خوب مهرویان نگهدارد مرا

مرگ ‌شاعر زندگی‌بخش خیال اوست کاش این خموشی در شمار مردگان آرد مرا

سینه‌ام زآه پیاپی چاک شد، کو آن طبیب کز تشفی مرهمی بر سینه بگذارد مرا

تا مگر تأثیر بخشد ناله‌های زار من آرزوی مرگ حالی بسته‌لب دارد مرا

شد امید از شش‌ جهت ‌مقطوع‌ و نومیدی ‌رسید بو که نومیدی به دست مرگ بسپارد مرا

وظیفس عشق جاانم
مَن دَر تمامِ وُجودَم
عشقِ تُورا می پَروَرانَم

دقیقا.. لایک

مگر نمی‌ دانی بزرگ‌ ترین دشمنِ آدمی فهمِ اوست؟ پس تا می‌ توانی خر باش تا خوش باشی.
(:

عمرا نذاشتی خوشگلت کنم بدجور بدل گرفتم