دلخوشی هرگز نیامد شایدم قسمت نبود
پشتِ هر حکمت لزوما هم درِ رحمت نبود
عاشقی کردن شبیه قصّه ها زیبا نبود
عشق هم آمد ولی جز لایقِ لعنت نبود
غارِ من گنجایشی دیگر به غیر از من نداشت
هر که آمد ماندنی شد،از قضا دعوت نبود
تاب دارد مغز من سُر میخورم در خاطرات
زندگی چیزی به غیر از تونل وحشت نبود
هر چه پیش آمد سپر کن سینه را با سرخوشی
هیچ چیز آنقدر ها هم با اهمیّت نبود
جملات خاص و زیبا: ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻰ، ﻳﮏ ﺭﻭﺯ، ﻳﮏ ﻣﺎﻩ یا ﻳﮏ ﺳﺎﻝ. ﻣﻬﻢ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﻀﻰ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ. ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻌﻀﻰ ﻫﺎ، ﻳﮏ ﻋﻤﺮ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺟﺰ ﺩﺭﺩ، ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻳﺖ ندارند، ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺭﻭﺣﺖ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺧﺮﺍﺷﻨد! ﺑﻌﻀﻰ ﻫﺎ ﻧﺎﺏ ﻫﺴﺘﻨﺪ! ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻯ ﻧﺎﺏ ﺗﺮﻯ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ! ﺍﻳﻦ ﺑﻌﻀﻰ ﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ و ﺣﺲ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺴﺖ…
هــوای تو را میــخواهم در این حال دلتنــگی
امــواجــی از یاد تــو را میــــخــواهـــم
در دریای خاطره های به یادماندنی
میخوانمت تا دلم آرام بماند
سوال و تلنگر
چرا خداوند آب دهان را شیرین و اشک چشم را شور و آب گوش را تلخ و آب بینی را خنک میکند
آب دهان شیرین است تا انسان از خوردن و آشامیدن لذت ببرد.
آب چشم شور است، برای محفوظ نگه داشتن پیه چشم. زیرا اگر شور نبود پیه چشم آب می شد و فایده دیگر آن، ضد عفونی کردن چشم است.
اما آب گوش و رطوبتش تلخ است، برای جلوگیری ورود حشرات ریز، که به خاطر تلخی نمی‌توانند وارد گوش و از آنجا وارد مغز شوند.
آب بینی هم خنک است به خاطر سالم ماندن مغز سر انسان تا طیلان و جاری نشود. زیرا اگر آب بینی گرم بود، باعث جاری شدن مغز به داخل بینی می‌گردید.
در اغوشم بگیر و برآیم از ماندن بگو
از ان دوستت دارمهایی که دلم از شنیدنش لک میزند
صدایت را
حرفهایت را
دوست دارم
دلخوشی هرگز نیامد شایدم قسمت نبود
پشتِ هر حکمت لزوما هم درِ رحمت نبود
عاشقی کردن شبیه قصّه ها زیبا نبود
عشق هم آمد ولی جز لایقِ لعنت نبود
غارِ من گنجایشی دیگر به غیر از من نداشت
هر که آمد ماندنی شد،از قضا دعوت نبود
تاب دارد مغز من سُر میخورم در خاطرات
زندگی چیزی به غیر از تونل وحشت نبود
هر چه پیش آمد سپر کن سینه را با سرخوشی
هیچ چیز آنقدر ها هم با اهمیّت نبود
درد یعنی که نماندن به صلاحش باشد
بگذاری برود! آه... به اصرار خودت!
بگذاری برود در پی خوشبختی خود
و تو لذّت ببری از غم و آزار خودت
*
کافرِ عادل یا مسلمانِ ظالم؟!
"هولاکوخان" پادشاه مغول، از
علمای زمانه‌اش سوالی پرسید:
که آیا "حاکمِ عادلِ کافر" بهتر است
یا "حاکمِ مسلمانِ ظالم"؟
علما از پاسخش درماندند تا این که
"ابن طاووس" در پاسخ
برایش نوشت که:
"کافرِ عادل" بهتر از
دلخوشی هرگز نیامد شایدم قسمت نبود
پشتِ هر حکمت لزوما هم درِ رحمت نبود
عاشقی کردن شبیه قصّه ها زیبا نبود
عشق هم آمد ولی جز لایقِ لعنت نبود
غارِ من گنجایشی دیگر به غیر از من نداشت
هر که آمد ماندنی شد،از قضا دعوت نبود
تاب دارد مغز من سُر میخورم در خاطرات
زندگی چیزی به غیر از تونل وحشت نبود
هر چه پیش آمد سپر کن سینه را با سرخوشی
هیچ چیز آنقدر ها هم با اهمیّت نبود
صدای پای یلدا را میشنوی؟!
(ادامه در دیدگاه)
ماندن به پای کسی که دوستش داری
زیباترین اسارت دنیاست
